Μια Ιστορία

Ο Οθέλλος όπως και 50.000 Έλληνες της Πόλης απελλάσονται. Η ζωή τους όλη στριμώχνεται σε 20 δολάρια και μια 20κιλή βαλίτσα, γιομάτη μνήμες καθημερινά, ομηρικά τραπεζώματα, μαγειρικές, και παραδόσεις βυζαντινές. Φτάνουν στην Μάνα (μου) Ελλάς, όπου τους «υποδέχεται» ως κι άλλους τουρκόσπορους.

Αν και οι Έλληνες εξακολουθούν να χλευάζουν τους Πολίτες για την περίεργη προφορά και τις Ευρωπαϊκές τους συνήθειες, υποκύπτουν στην λαγνεία του γιαλαντζί ντολμά, των γεμιστών μυδιών, της λακέρδας, του χιουνκιάρ, και των ατελείωτων μεζέδων. Ο Οθέλλος γνωρίζει την Βάνα, ερωτεύονται και παντρεύονται.

Έπειτα από πολυάριθμες αποτυχημένες επαγγελματικές απόπειρες, η οικογένεια είχε ξεμείνει από οικονομίες, τσιγάρο και συμπόνια. Στην απελπισμένη ερώτηση «τι κάνουμε τώρα;», πέφτει και ανοίγει εκείνη η 20κιλη σκονισμένη βαλίτσα,. Από μέσα της ξεχύνονται τα μπερεκέτια, οι μυρωδιές και οι αναμνήσεις απέ την Πόλη: οι μεζέδες, τα σεκλέτια, οι σεβντάδες της και τα ουζάκια της στις όχθες του Βοσπόρου και στον Κεράτιο, το σπίτι στα Ταταύλα και το εξοχικό στην Πρίγκηπο.

Πιάνουμε ένα μικρό σπιτάκι, στις όχθες της ρεματιάς στις παρυφές των Βριλησσίων. Ενεκα που δεν υπήρχε σάλιο, επιστρατεύονται φίλοι, και συγγενείς. Βάφουν, χτίζουν, στολίζουν, τα πίνουν, και εγένετο το άσπρο σπιτάκι με τα μπλε παράθυρα, και την θεϊκή βεράντα πάνω από το ρέμα. Με έναν οικιακό απορροφητήρα, μια ηλεκτρική φουφού και μια ξυλόσομπα, ξεκίνησε το ταξίδι στις κουζίνες του τόπου μας, με πρώτο σταθμό την Πόλη. «Κλέψαμε» τα κολοκυθάκια μπαστουνάκια από την γιαγιά Ιπποδάμεια, τα τζιέρια από την Ευθυμία, τα σουτζουκάκια με τις ελιές και τα κιοφτεδάκια από την Φωφώκα. Στα εγκαίνια η γιαγιά μου η Κατίνα τύλιγε ντολμάδες, μα τελείωσε το τύλιγμα αφού τέλειωσαν τα εγκαίνια: «εργόχειρο είναι αυτό μπρε, τι θέλετε να κάμνω, δυό χέρια έχω». Το χταποδάκι στη Φουφου δεν ψηνόταν με τίποτα, ενώ ούτε ως σερβιτόροι η οικογένεια έλεγε και πολλά πράγματα… κοντολογίς, καταστροφή!

Ο κατάλογος εμπλουτίστηκε με πρωτάκουστους, για την Αθήνα του τότε, μεζέδες. Μυαλά και γλώσσα αρνίσια, τηγανητό ρίκι με σκορδαλία και ρόκα (τότε ακόμη τη δίναν μόνο στα γουρούνια), μενεμένι με παστουρμά και σουτζούκι, καβουρμά και ντάκο Κρητικό. Από ούζο Απαλαρίνα, Πιτσιλαδή και Προμπόνα (τότε στο τσακιρ κέφι να έβρισκες Μινι και Βαρβαγιάννη εκτός από το 12). Χωρίς Πάγο! Και βέβαια η Κασερόπιτα και τα τυροχοχλιδάκια της Βάνας, που γίναν σήμα κατατεθέν. Λίγους μήνες αργότερα, η προσπάθεια άρχισε να δίνει καρπούς. Το καλοκαίρι: Γιουρομπάσκετ, Γκάλης, Φίναλ Κάουνταουν. Όλα πρίμα.

Ανοίγει δεύτερο Χοχλιδάκι στο Χαλάνδρι, στο τούβλινο εμπορικό κέντρο, επί της Χαϊμαντα 26. Η τοιχογραφία μιας εμβληματικής Χανούμισσας, και οι γκραβούρες της Πόλης γεμίζουν το χώρο. Η κουζίνα αμιγώς Πολίτικη, ενώ στο βάθος να παίζουν οι Ρεμπετ Ασκερ. Δεν θα ζήσει πολύ. Έπειτα από δύο χρόνια φεύγει μαζί με τον Οθέλλο.

Το παλιό Χοχλιδάκι γκρεμίζεται, το ρέμα μπαζώνεται και απαλλοτριώνεται, για να περάσει από πάνω του η Αττική Οδός. Θυσία στην «πρόοδο», την «ανάπτυξη», και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι η εποχή που οι Έλληνες την είδαν χρηματιστές, με κουστούμι πρετ α πορτέ, πούρο, ουίσκι, μπουζούκια, ακριβό αμάξι, σπίτι στα προάστια, φεσωμένη κάρτα, δέκα δάνεια, ύφος 1000 καρδιναλίων, και έτοιμοι να σκοτώσουν ότι τους συνδέει με το χωριάτικο παρελθόν τους. Ανθεί η νεοταβέρνα, και η πειραγμένη δημιουργική κουζίνα. Το Χοχλιδάκι μεταφέρεται παρακάτω, σε μια βίλα του ’50, με την μυθική του αυλή, κάτω από 2 αιωνόβιους φοίνικες.

Η Σούλα Μπόζη παρουσιάζει την επανέκδοση του βιβλίου της Πολίτικη Κουζίνα, πάνω στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη κινηματογραφική ταινία σταθμός. Και η παρουσίαση δεν θα μπορούσε να γίνει πουθενά αλλού, παρά στο Χοχλιδάκι. Παρών ο σκηνοθέτης της ταινίας Τάσος Μπουλμέτης και διάφοροι ΒΙΠΣ. Τύφλα να χει το Χόλιγουντ, οι Κάνες και η (Δόξα) Δράμα!

Ανοίγει το νεώτερο αδερφάκι του Χοχλιδάκι στο Λαϊκό Ψυχικό (Ελληνορώσων). Πιο μικρό, πιο ουζερί και πιο «κοντά» στο παλιό Χοχλιδάκι της ρεματιάς.

Συντάσσεται η ΟΥΖΟ ΛΙΣΤ, όπου καταγράφει και παρουσιάζει ανά περιοχή, την συλλογή των ούζων μας που όλο μεγαλώνει, γεμίζει και ομορφαίνει τα ραφάκια μας, με τις χρωματιστές, φολκλόρ ταμπελίτσες τους.

Η βίλα του Χαλανδρίου, απαλλοτριώνεται από τον ιδιοκτήτη της και το θρυλικό Χοχλιδάκι του Χαλανδρίου κλείνει οριστικά. Μεταφέρεται, ενσωματώνεται και εμπλουτίζει, το μοναδικό πλέον, Χοχλιδάκι του Λαϊκού Ψυχικού.

Παίρνει σάρκα και οστά η ιδέα που εδώ και χρόνια μας χαϊδεύει το μυαλό: της μετουσίωση του Ουζερί σε Ίδρυμα Προστασίας Συνταγών υπό Εξαφάνιση. Σκοπός η διάσωση, ανάδειξη και αναβίωση ξεχασμένων παραδοσιακών συνταγών, που όλα αυτά τα χρόνια μοιραστήκαμε μαζί σας. Συγκεντρώνονται για πρώτη φορά σε γεωγραφικές ενότητες, δημιουργώντας μενού-αφιερώματα στις τοπικές κουζίνες του Ελληνισμού, με εκτεταμένες ιστορικές και λαογραφικές αναφορές.

Πρώτο αφιέρωμα: «Κρουαζιέρα στις Κουζίνες των Κυκλάδων».