Rum-eli, Ρωμυλία ή Ρωμανία. Η χώρα των Ρωμ(α)ιών. Των Ορθόδοξων Ελληνόφωνων κατοίκων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που η ιστορία βάφτισε Βυζαντινή.

Αθανάσιος Διάκος, Αθανάσιος Κλάρας και Οδυσσέας Ανδρούτσος. Αρματωλοί, αμαρτολοί και Μαυροσκούφιδες. Ηρακλής, Λεωνίδες και Εφιάλτες. Πολλοί εφιάλτες. Μεσολόγγι, Δίστομο, Χαιρώνεια και Αλαμάνα.

Κατακαημένη Ρούμελη. Κράβαρα και Γαλαξίδι. Επαίτες και Καπεταναίοι. Θερμοπύλες, κλεφτουριά και αντάρτικό. Άστραψε η Γκιώνα από ήρωες, έσβησε από προδότες.

Φώτισε από ελπίδα, όνειρο απατηλό και άπιαστη τσακισμένη λευτεριά. Στα Σάλωνα, στη Γραβιά στο Γοργοπόταμο και στον Δρόμο των Βουνών του ΕΛΑΣ. Της Ελλάς απάτητα βουνά και τσαλαπατημένη λευτεριά. Από Αθήνα μέχρι Περτούλι ένα τσιγάρο δρόμος πάνω από τα σύννεφα. Μια βόλτα κάτω από την μύτη του οχτρού: Πάρνηθα και Παρνασσός, Βελούχι, Βαρδούσια, Κορυσχάδες. Βουνά μου κυβερνήτες, και του Βουνού η Κυβέρνηση.

Βουνά καμένα από τον απερίσκεπτο γιό του Ήλιο στην αρχαιότητα, και το (λαμό)γιο του Δευκαλίωνα στο παρών. Δελφοί, Ελικώνας Κιθαιρώνας και Οίτη. Ομφαλός της Γης, Γη των Μουσών και Άνθος του Θανάτου- Γή που σκεπάζει το άψυχο (;) σώμα της Άρτεμις και του Ηρακλή.

Τώρα η Γκιώνα χάσκει με φλέβες σκισμένες και αργυρές πληγές. Ο Μόρνος στραγγίζει στο λαρύγγι της Αθήνας. και η βαριά μας βιομηχανία αντάλλαξε τους αγέρωχους τσελιγκάδες της Αράχωβας με παρδαλούς, τζιπάτους σκιερ. Εσύ θα αντάλλασες ποτέ ένα γοκινγκ παρτ με έναν λιμπεραλ σε κλουβι; Μακάρι να ήσουν εδώ να μας πεις….Μόνο το Τσάμικο του Σαββόπουλου μοιάζει ν΄αναστενάζει ακόμα:

“ζήτω καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό
Ελασσώνα Λειβαδιά Μελβούρνη Μόναχο,
Αλαμάνα και Γραβιά Αμέρικα…
κι όποιος δεν καταλαβαίνει,
δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει”